🥂 Umowa O Zwolnienie Dłużnika Z Obowiązku Świadczenia Wzór

Ustne zwolnienie pracownika – czym się różni od pisemnego. Oczywiste jest, że jeśli umowa o pracę zawarta została na piśmie, to nie powinno mieć miejsce ustne zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy - wypowiedzenie także zobowiązane jest przybrać formę pisemną. Nie oznacza to jednak, że zwolnienie ustne jest nieważne Jeżeli masz podejrzenie, że zaświadczenie lekarskie zostało sfałszowane – zgłoś się do lekarza, który je wystawił, z prośbą o wyjaśnienie sprawy. Jeśli uważasz, że zaświadczenie zostało wydane przez lekarza niezgodnie z przepisami, zwróć się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o kontrolę zwolnienia pracownika. Pokwitowanie spłaty długu powinno być maksymalnie szczegółowe, dlatego do przygotowania takiego dokumentu warto wykorzystać przygotowany przez nas wzór oświadczenia o spłacie zobowiązania ( które pobierzesz u góry ). określenie sposobu spłaty zadłużenia. Oświadczenie powinna sporządzić osoba przyjmująca środki od dłużnika Po złożeniu wypowiedzenia, pracodawca może poinformować pracownika o sprawach, które należy zakończyć przed ostatnim dniem pracy w firmie. W okresie od momentu złożenia podania o zwolnienie z pracy do momentu faktycznego odejścia z pracy, pracownik jest zobowiązany do świadczenia swoich obowiązków służbowych w zwykłym trybie. Dz.U.2023.901 t.j. Wersja od: 1 listopada 2023 r. do: 31 grudnia 2023 r. Art. 64. [Zwolnienie z opłat] Osoby wnoszące opłatę lub obowiązane do wnoszenia opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej można zwolnić z tej opłaty częściowo lub całkowicie, na ich wniosek, po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego Spis treści 7 § 5. Zobowiązania podzielne i niepodzielne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122 A. Zagadnienia ogólne 3. Świadczenia podzielne i niepodzielne .. 45 4. Świadczenia oznaczone co do tożsamości i co do gatunku .. 46 5. Świadczenie zwrotu nakładów i wydatków .. 47 6. Czynności przygotowawcze, świadczenia uboczne i świadczenia Skarga pauliańska jest środkiem ochrony wierzyciela w przypadku nielojalnego zachowania dłużnika. Zapewnia skuteczne zaspokojenie z przedmiotów majątkowych, które wskutek czynności prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem wierzyciela wyszły z majątku dłużnika albo do niego nie weszły (tak: wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 13 Rozwiązanie transakcji o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę wzór, wówczas jedynym sensownym wyjściem na uniknięcie napiętej atmosfery jest zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy zatrudnionej osoby. Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy pobierz wzór podstawa prawna ustawa z dzionka czerwca 1 r. Warto zwrócić uwagę, że w wyroku z 5 lipca 2005 r. (I PK 176/04, OSNP 2006/9–10/154) Sąd Najwyższy orzekł, że skuteczne zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia przesądza o tym, że pracownik, który nie wyraża zgody na cofnięcie oświadczenia woli w tym przedmiocie, nie jest zobowiązany do podporządkowania się poleceniom pracodawcy Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę nie pozbawia pracownika wynagrodzenia. Zgodnie z art. 362 Kodeksu pracy zachowuje on bowiem do niego prawo. Osoba trzecia, o ile wyrazi taką wolę, może przystąpić do długu. Umożliwia to kodeks cywilny, na mocy którego, kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna. pVUma. ......................, Pan Decyzja w sprawie odmowy umorzenia należności z funduszu alimentacyjnego Na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 10, art. 12 ust. 1 i 2, art. 25, art. 27 ust. 1 i 1a, art. 28, art. 30 ustawy z dnia 7 września 2007r., o pomocy osobom uprawnionym do alimentów ( tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 1228) i art. 133 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 788) oraz art. 7, art. 8, art. 9, art. 10 § 1, art. 77, § 1, 1, art. 129 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r., Kodeks Postępowania Administracyjnego (Dz. U. z 2013r., poz. 267) POSTANAWIAM odmówić Panu umorzenia zaległości z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego powstałych na podstawie tytułów wykonawczych nr 4/2013 oraz 5/2013 z dnia r., UZASADNIENIE Zgodnie z art. 27 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 7 września 2007r., o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r. poz. 1228 ), dłużnik alimentacyjny jest zobowiązany do zwrotu organowi właściwemu wierzyciela należności w wysokości świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobie uprawnionej, łącznie z ustawowymi odsetkami. Odsetki są naliczane od pierwszego dnia następującego po dniu wypłaty świadczeń z funduszu alimentacyjnego, do dnia spłaty. Decyzją numer z dnia r. przyznano świadczenie z funduszu alimentacyjnego dla osoby uprawnionej: ........ reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego Panią ........ W okresie od 1 stycznia 2012r. do 30 września 2012r., wypłacono świadczenia z funduszu alimentacyjnego w wys. zł. Prawo do w/w świadczeń ustalono w związku z bezskutecznością egzekucji zasądzonych alimentów /bezskuteczność egzekucji wynika z zaświadczenia wydanego przez Komornika Sądowego prowadzącego postępowanie egzekucyjne/. Wysokość przyznanych świadczeń ustalono zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 września 2007r., o pomocy osobom uprawnionym do alimentów oraz na podstawie tytułu wykonawczego: - Protokołu ugody Sądu Rejonowego w Suwałkach III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia sygnatura akt wysokość świadczenia alimentacyjnego przyznanego wyrokiem Sądu: 350,00 zł miesięcznie na rzecz dziecka: ............... O przyznaniu w/w świadczeń został Pan poinformowany pisemnie. Zgodnie z art. 27 ust. 9 w/w ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów w okresie, w którym osoba uprawniona otrzymuje świadczenia z funduszu alimentacyjnego komornik sądowy przekazuje wyegzekwowane od dłużnika kwoty zaliczane na poczet alimentów organowi właściwemu wierzyciela do wysokości wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego wraz z odsetkami. Zgodnie z art. 28 w/w ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów w okresie, w którym osoba uprawniona otrzymuje świadczenia z funduszu alimentacyjnego, z kwoty uzyskanej z egzekucji od dłużnika alimentacyjnego organ prowadzący postępowanie egzekucyjne zaspokaja w następującej kolejności: 1) należności z tytułu świadczeń z funduszu alimentacyjnego wypłaconych osobie uprawnionej na podstawie ustawy – do ich całkowitego zaspokojenia, 2) należności powstałe z tytułu zaliczek alimentacyjnych wypłaconych osobie uprawnionej na podstawie ustawy z dnia 22 kwietnia 2005r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej – do ich całkowitego zaspokojenia, 3) należności wierzyciela alimentacyjnego – do ich całkowitego zaspokojenia, 4) należności likwidatora funduszu alimentacyjnego powstałe z tytułu świadczeń alimentacyjnych wypłaconych na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym – do ich całkowitego zaspokojenia. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w .......prowadzący postępowanie egzekucyjne w Pana sprawie, w okresie świadczeniowym 2011/2012 nie wyegzekwował od Pana i nie przekazał na konto tutejszego Ośrodka żadnych kwot, które zostałyby zaliczone zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 7 września 2007r., o pomocy osobom uprawnionym do alimentów na poczet należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego. W myśl art. 27 ust. 3 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów należności z tytułu otrzymanych przez osobę uprawnioną świadczeń z funduszu alimentacyjnego podlegają ściągnięciu w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy. Z uwagi na fakt, iż z dniem r. zakończył się okres świadczeniowy, na który obowiązywała decyzja Nr z dnia r. przyznająca Pani .......... świadczenia z funduszu alimentacyjnego, tut. Organ decyzją Nr z dnia r. zobowiązał Pana do zwrotu należności z tytułu wypłaconych osobie uprawnionej świadczeń z funduszu alimentacyjnego za okres od r. do w łącznej wysokości zł wraz z ustawowymi odsetkami w kwocie 207,55 zł (odsetki naliczone na dzień wystawienia decyzji) oraz dalszymi odsetkami do dnia zapłaty włącznie. W powyższej decyzji pouczono Pana, iż w przypadku nieuregulowania ustalonych należności w wyznaczonym terminie, zostaną one ściągnięte w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Jak wynika z akt sprawy w/w decyzję odebrała Pana siostra Pani ....... w dniu r. – dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru. Od decyzji przysługiwało Panu prawo do wniesienia odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Przemyślu za pośrednictwem tut. Organu w terminie 14 dniu od daty doręczenia w/w decyzji. Nie skorzystał Pan z tego prawa. W dniu r. tut. Ośrodek wystosował do Pana Upomnienie nr 1/2013 z dnia r. na łączną kwotę zł ( należność główna + 260,29 zł odsetki ustawowe na dzień wystawienia upomnienia + 8,80 zł koszty upomnienia) wyznaczając Panu termin 7 dni do uregulowania zobowiązania od odebrania w/w upomnienia. Nie wywiązał się Pan z tego obowiązku w następstwie czego tut. Ośrodek w dniu r. wystawił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Suwałkach tytuły wykonawcze Nr 4/2013 oraz Nr 5/2013. W dniu r. tut. Ośrodek otrzymał od Naczelnika Urzędu Skarbowego w Suwałkach pismo, z którego wynika iż w dniu r. zwrócił się Pan z pisemnym podaniem w sprawie umorzenia zaległości z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego na podstawie tytułów wykonawczych nr 4/2013 oraz 5/2013. W związku z tym, że naczelnik Urzędu Skarbowego w Suwałkach nie jest organem właściwym do rozpatrzenia podania w w/w sprawie w dniu r. przekazał sprawę według właściwości do Wójta Gminy........ Prośbę o umorzenie uzasadnia Pan trudną sytuacja materialną i zdrowotną. W związku z powyższym tutejszy Ośrodek pismem znak z dnia zwrócił się z prośbą do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Suwałkach, o przesłanie zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji świadczeń alimentacyjnych za okres ostatnich dwóch miesięcy. W dniu r. w odpowiedzi na pismo Komornik Sądowy przy Sądzie w Suwałkach, przesłał na adres naszego Ośrodka zaświadczenie o bezskuteczności egzekucji świadczeń alimentacyjnych, z którego wynika, że egzekucja okazała się bezskuteczna, zaś kwota zobowiązań Pana jako dłużnika alimentacyjnego na dzień wynosi: a) wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego zł, b) wypłaconych zaliczek alimentacyjnych zł, c) należności wierzyciela alimentacyjnego zł, d) należności likwidatora funduszu alimentacyjnego powstałe z tytułu świadczeń alimentacyjnych wypłaconych przed dniem 1 maja 2004r., 0,00zł. Powstanie tego zadłużenia i obowiązek jego uregulowania jest następstwem zaniechania Pana, które polegało na nie wywiązywaniu się z obowiązku alimentacyjnego wobec dziecka, ustanowionego wyrokiem niezawisłego sądu; protokołu ugody Sądu Rejonowego w Suwałkach III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia sygnatura akt wyrokiem Sądu ustalono wysokość alimentów w wysokości 350,00 zł miesięcznie na dziecko: ..... ur...... r. Obowiązek alimentacyjny ciąży bezwzględnie na każdym z rodziców. Wynika to z faktu, że alimenty służą realizacji ochrony dobra dziecka poprzez zapewnienie środków na jego godziwe utrzymanie, wychowanie czy też edukację. Dobro dziecka jest wartością najwyższą, podlegającą konstytucyjnej ochronie ze strony państwa. Konstytucyjna zasada pomocniczości nakłada na państwo obowiązek wspierania osób ubogich, które nie są w stanie samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb i nie otrzymują wsparcia od osób należących do kręgu zobowiązanych wobec nich do alimentacji. Ponieważ Pan nie wywiązywał się ze swojego obowiązku alimentacyjnego wobec dziecka, stało się ono uprawnione do świadczeń z funduszu alimentacyjnego w okresie od 2012-01-01 do 2012-09-30 w wysokości 350,00 zł miesięcznie, a także w bieżącym okresie od października 2012r., do września 2013r., w wysokości 350,00 zł miesięcznie. Fakt wypłaty z budżetu państwa świadczeń z funduszu alimentacyjnego na rzecz zasądzonych alimentów nie zwalnia Pana z obowiązku alimentacji wobec własnego dziecka. Skoro dłużnik nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań to powinien mieć świadomość, że jego zadłużenie będzie wzrastać i powinien się liczyć z koniecznością spłaty tych należności. Zgodnie z zapisem ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007r., o pomocy osobom uprawnionym do alimentów ( tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 1228), który mówi, że „ Organ właściwy wierzyciela może na wniosek dłużnika alimentacyjnego umorzyć jego należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną”. Przesłanką zastosowania umorzenia należności z funduszu alimentacyjnego jest każdorazowo ustalenie przez organ w toku postępowania, że zachodzą „szczególnie uzasadnione okoliczności dotyczące sytuacji rodziny zobowiązanego”. Szczególnie uzasadniony przypadek to sytuacja życiowa osoby lub rodziny, która ponad wszelką wątpliwość, bez konieczności wnikliwych zabiegów interpretacyjnych istniejącego stanu rzeczy, pozwala stwierdzić, że aż tak drastyczne tak dotkliwe w skutkach lub tak daleko ingerujące w plany życiowe zdarzenia nie należą do zdarzeń codziennych, ani nawet do zdarzeń nadzwyczajnych. Są przypadkami o wybitnych cechach, występują okazjonalnie, wymagają kumulacji wielu niefortunnych zbiegów, wydarzeń, wykraczają granicami przewidywalności poza wszelkie możliwości ludzkiej zapobiegliwości życiowej. Stanowisko to potwierdził NSA w wyroku z 28 sierpnia 2008 r. (IOSK 1416/07, niepubl.). W ocenie tut. Ośrodka za szczególnie trudną sytuacją rodziny muszą przemawiać względy społeczne niepełnosprawność, wielodzietność, klęska żywiołowa, zdarzenie losowe. Dodatkowo organ jest zobowiązany wziąć pod uwagę fakt, iż świadczenia pieniężne z funduszu alimentacyjnego pochodzą ze środków budżetowych. W toku postępowania tutejszy Ośrodek zwrócił się z prośbą do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Suwałkach o przeprowadzenie wywiadu alimentacyjnego i odebranie oświadczenia majątkowego oraz przeprowadzenie analizy budżetu domowego. Jak wynika z analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego jest Pan rozwiedziony, prowadzi sam gospodarstwo domowe. Źródłem utrzymania jest zasiłek stały w wysokości .....zł, stałe wydatki miesięczne to: czynsz – 150 zł, żywność 450 zł, zakup leków – około 200-250 zł. Posiada Pan orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w ..... z dnia r. znak: ....... Z w/w orzeczenia wynika, że posiada Pan umiarkowany stopień niepełnosprawności, a orzeczony stopień ma charakter czasowy do dnia r. Również należy zauważyć, że od dnia r. odbywa Pan karę pozbawienia wolności w Areszcie Śledczym w Suwałkach jako skazany, która została przerwana w związku ze złym stanem zdrowia z dniem r. Fakt przebywania przez Pana w zakładzie karnym został spowodowany zamierzonym działaniem. Naganne Pana zachowania były sprzeczne z normami prawa karnego. Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 10 marca 2011r. (II SA/Bk3/11) - kara pozbawienia wolności jest efektem zabronionych działań i nie można jej uznać za sytuację wyjątkową, która zwalniałaby z płacenia alimentów. Sąd dodaje, że inaczej naganne działanie dłużnika, sprzeczne z przepisami kodeksu karnego, byłoby dodatkowo premiowane umarzaniem zaległości z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Ponadto z zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji świadczeń alimentacyjnych wystawionego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Suwałkach wynika, że nie dokonał Pan żadnej dobrowolnej wpłaty na poczet swojego zadłużenia, nie kontaktował się z kancelarią komornika ani nie dokonywał zapytań o stan postępowania egzekucyjnego. Tak więc w naszej ocenie nie zachodzą przesłanki do umorzenia należności z funduszu alimentacyjnego. Przepis art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007r., o pomocy osobom uprawnionym do alimentów stanowi, iż organ właściwy wierzyciela może na wniosek dłużnika alimentacyjnego umorzyć jego należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną. Możliwość umorzenia należności opiera się na uznaniu administracyjnym. W naszej ocenie zobowiązania jakie Pan posiada mogą wprawdzie nie pozwolić na samodzielne zaspokojenie swoich niezbędnych potrzeb i życia w warunkach odpowiadających godności człowieka, a także nie wyklucza się, że wystąpi konieczność sięgania przez Pana jako zobowiązanego do środków pomocy państwa. Jednakże otrzymywanie pomocy społecznej nie oznacza automatycznie obowiązku umorzenia przedmiotowych należności, gdyż art. 30 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów nie przewiduje, że okoliczność ta sama w sobie, z pominięciem rzeczywistej sytuacji dłużnika alimentacyjnego, stanowi samodzielną przesłankę umorzenia należności powstałych z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Powstanie zadłużenia i obowiązek jego uregulowania jest następstwem zaniechania przez stronę wywiązywania się wobec dziecka z obowiązku alimentacyjnego, a zabezpieczenie społeczne nie ma na celu przejmowania w całości kosztów utrzymania dzieci z rodziców na podatników. Należy zauważyć również, że organy podejmujące decyzję w sprawie umorzenia należności dłużnika alimentacyjnego z tytułu wypłacanych świadczeń winny uwzględniać i wyważyć nie tylko ważny interes strony, lecz również interes społeczny, który w tym przypadku stanowi dbałość o dobro dziecka. To na rodzicach zasadniczo ciąży podstawowy obowiązek zapewnienia opieki i utrzymania dziecka. Z zasady subsydiarności wyrażonej w zapisie Konstytucji RP wynika bowiem, że Państwo udziela pomocy dopiero wówczas, gdy rodzice nie są w stanie zapewnić środków na utrzymanie dziecka. Uprawnionym do świadczeń alimentacyjnych jest samo dziecko, na które winien łożyć dłużnik. We wstępie do ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów ustawodawca wskazał, że „Wspieranie osób znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej z powodu niemożności wyegzekwowania alimentów należy łączyć z działaniami zmierzającymi do zwiększenia odpowiedzialności osób zobowiązanych do alimentacji”. Dłużnik alimentacyjny musi, zatem liczyć się z tym, że Państwo będzie dochodzić zwrotu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych. Odnosząc się do akcentowanych przez Pana warunków życiowych wskazać trzeba, że stosownie do art. 135 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz. U. z 2012 r., poz. 788) zakres świadczeń alimentacyjnych zależy także od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, a zatem są one brane pod uwagę przez sąd powszechny przy ustalaniu wysokości alimentów. W przypadku pogorszenia się tych możliwości art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego daje podstawę do ubiegania się o zmianę orzeczenia w przedmiocie alimentacji. Tak więc poza możliwością umorzenia należności, dysponuje Pan również innymi instrumentami prawnymi, dopasowującymi wymiar zobowiązań alimentacyjnych do Pana aktualnej sytuacji życiowej. Zapis ustawy z dnia 7 września 2007r., o pomocy osobom uprawnionym do alimentów określa zasady na podstawie których, organ właściwy dłużnika może umorzyć należności z funduszu alimentacyjnego; mówi, że „Organ właściwy dłużnika może umorzyć należności, o których mowa w pkt 1, 2 i 4 ustawy, w łącznej wysokości: 1) 30%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres 3 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasądzonych alimentów; 2) 50%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres 5 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasądzonych alimentów; 3) 100%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres 7 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasądzonych alimentów”. Przed wydaniem niniejszej decyzji Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w ...... działając na podstawie § 1 Ustawy z dnia 14 czerwca 1960r., Kodeksu Postępowania Administracyjnego ( Dz. U. z 2013 r. poz. 267.) zawiadomił Pana o możliwości wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłaszanych żądań w postępowaniu administracyjnym. Nie skorzystał Pan z tego prawa. W w/w okolicznościach oraz po wnikliwym rozpatrzeniu sprawy, tutejszy organ uznaje, iż Pana sytuacja dochodowa jakkolwiek jest trudna, to nie uzasadnia umorzenia ciążących na Panu należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego dla osoby uprawnionej ...... działającej przez przedstawiciela ustawowego Panią ...... w okresie świadczeniowym 2011/2012. W oparciu o wyżej przytoczony zapis art. 30 ust. 2 ustawy z 7 września 2007r., o pomocy osobom uprawnionym do alimentów postępowanie administracyjne zostało zakończone wydaniem decyzji odmownej. W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji decyzji. ........................................................ (Imię, nazwisko , stanowisko służbowe osoby upoważnionej) POUCZENIE 1. Od niniejszej decyzji służy odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w ..... za pośrednictwem organu wydającego decyzję, w terminie 14 dni od daty otrzymania decyzji, 2. Informujemy, że wydanie decyzji odmawiającej umorzenia należności z funduszu alimentacyjnego nie skutkuje tym, że w następnych okresach nie może Pan ubiegać o umorzenie. Po złożeniu podania o umorzenie, Organ wydający decyzję, każdorazowo zobligowany jest do sprawdzenia czy zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności dotyczące sytuacji rodzinnej i dochodowej zobowiązanego do zwrotu. Otrzymują: 1. Adresat, 2. a/a. Do wiadomości: - Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Suwałkach; - Naczelnik Urzędu Skarbowego w Suwałkach; - Organ właściwy dłużnika – Prezydent Miasta Suwałk. UMOWA O ZWOLNIENIE Z DŁUGUzawarta dnia ………………………… w …………………………………………………………………… pomiędzy ……………………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………………. zwanym dalej Wierzycielem a ……………………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………………. zwanym dalej Dłużnikiem.§ 1Wierzyciel z momentem podpisania niniejszej umowy zwalnia Dłużnika z długu wynoszącego ……………………………………………….. zł wraz z odsetkami wynikającego z umowy ………………………………………………………… zawartej pomiędzy Wierzycielem i Dłużnikiem dnia …………………………………. w ………………………………………………§ 2Dłużnik zwolnienie, o którym mowa wyżej przyjmuje.§ 3Umowę sporządzono w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach po jednym dla każdej ze stron. …………………………………. ………………………………………. Wierzyciel Dłużnik Posted in inne, wzory umów Marcin ŁolikKlauzule indemnifikacyjne w praktyce obrotu gospodarczego Artykuł pochodzi z miesięcznika Przegląd Prawa Handlowego 6/2016>> Nieodzowną częścią współczesnej praktyki kontraktowej są klauzule indemnifikacyjne , które mają za zadanie niwelowanie różnego rodzaju ryzyka związanego z daną relacją handlową, jak również wprowadzanie jasnego podziału odpowiedzialności za określone zdarzenia pomiędzy stronami kontraktu. Jak wiele instytucji współczesnej praktyki obrotu , także i te zostały transponowane na grunt polski z obcych systemów prawnych (głównie chodzi o systemy common law ). W niniejszym artykule zostaną omówione najważniejsze cechy tych postanowień umownych. 1. Uwagi wstępne Klauzule indemnifikacyjne (ang. contractual indemnities, niem. Freistellungsklauseln) należą do ważnego elementu obrotu prawnego. Zadaniem ich jest jasne określenie ciężaru ponoszenia odpowiedzialności za danego typu zdarzenia pomiędzy stronami kontraktu (przy czym klauzule te mogą być również zastrzegane na korzyść podmiotów trzecich). Tego typu postanowienia dookreślają, kto ponosi ciężar ekonomiczny odpowiedzialności za wystąpienie danego zdarzenia – często bez względu na okoliczność, czy jest to ten sam podmiot, który powinien ponosić ciężar odpowiedzialności z czysto prawnego punktu widzenia. Tym samym, prowadzą one do urealnienia odpowiedzialności i podkreślenia jej gwarancyjnej funkcji. W swoich założeniach klauzule mogą dotyczyć roszczeń powstałych na podstawie kontraktowej, deliktowej, a także stricte publicznoprawnych zobowiązań – o czym szerzej w dalszej części (oczywiście w przypadku odpowiedzialności publicznoprawnej czy deliktowej strony nie mogą zazwyczaj jej wyłączyć, ale precyzują, kto ponosi ją w sensie czysto ekonomicznym). Praktyka kontraktowa bardzo chętnie posługuje się tego typu postanowieniami umownymi . Klauzule te zakładają, że zobowiązany z tytułu takiej klauzuli (ang. indemnitor albo indemnifying party) w odniesieniu do drugiej strony (ang. indemnitee albo indemnified party) zaciąga zobowiązanie do uchronienia jej od ustalonego rodzaju roszczeń bądź też zrekompensowania jej szkód związanych z określonymi roszczeniami. Zobowiązanie to może przybierać różnego rodzaju postacie. Może prowadzić do ochrony przed roszczeniami osób trzecich (ang. third party indemnity), ale może dotyczyć również stosunków między stronami (ang. party to party indemnity). Najczęściej klauzule tego typu występują w umowach dotyczących przeniesienia praw (np. asset deal lub share deal) bądź też szeroko rozumianej współpracy, kiedy strony świadczą określone usługi. 2. Natura zobowiązania Jak zostało to zauważone, charakter zobowiązania wynikający z tego typu klauzul sprowadza się w zakresie ekonomicznym do założenia, że strona zobowiązania (gwarant) przyjmuje na siebie ciężar ekonomiczny związany z wystąpieniem określonego typu zdarzenia. Takim zdarzeniem jest zazwyczaj roszczenie podmiotu trzeciego (czy to prywatnego, czy publicznego) lub jednej ze stron kontraktu o spełnienie określonego świadczenia pieniężnego (chociaż mogą się również zdarzać świadczenia innego typu) powstałego z ustalonego tytułu prawnego. W tym przypadku gwarant zobowiązany jest bądź do takiego działania, aby tego typu zobowiązanie w ogóle nie powstało, bądź też do zrekompensowania wierzycielowi szkody powstałej w wyniku spełnionego świadczenia na rzecz takiego podmiotu trzeciego. Podmiot zobowiązany występuje tutaj w roli gwaranta niezaistnienia określonego skutku – czyli powstania odpowiedzialno-ści. Na tle prawa polskiego podstaw tego typu konstrukcji prawnej należy poszukiwać przede wszystkim w normie art. 392 oraz art. 3531 (istnieją również zbliżone instytucje ustawowe, chociażby art. 523 ). Gwarant – co do zasady – może sa-modzielnie decydować o sposobie osiągnięcia zapewnionego skutku wszelkimi legalnymi sposobami . W kontekście powyższego pierwotnym zobowiązaniem gwaranta jest szeroko rozumiana obrona przed roszczeniami lub inaczej uwolnienie od odpowiedzialności swojego wierzyciela. Zobowiązanie gwaranta jest zatem w tym ujęciu zobowiązaniem rezultatu. W przypadku nieosiągnięcia tego rezultatu możliwa jest dopiero wtórna odpowiedzialność odszkodowawcza gwaranta wobec swojego wierzyciela. Możliwa jest jednak konstrukcja, w ramach której pierwotnym zobowiązaniem gwaranta będzie zapłata świadczenia gwarancyjnego w sytuacji zaistnienia odpowiedzialności dłużnika (tj. wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) , i tym samym kompensata szkody poniesionej przez wierzyciela. Może tutaj chodzić o przypadki, kiedy gwarant z różnych względów nie może podjąć żadnych kroków wobec podmiotu zgłaszającego roszczenia (np. w sytuacji roszczeń publicznoprawnych) – wówczas zobowiązanie takie polega na skompensowaniu wierzycielowi jego szkody, jaką poniósł na skutek zaspokojenia roszczeń podmiotów trzecich (zbliża to wówczas tę instytucję do ubezpieczenia). Jest to wtedy jego pierwotne świadczenie. Wysokość takiego świadczenia gwarancyjnego jest zazwyczaj odnoszona do zakresu odpowiedzialności, jaką ponosi dłużnik (tj. wierzyciel z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) względem swojego wierzyciela. Działania gwaranta zmierzające do tego, aby jego wierzyciel w ogóle nie ponosił odpowiedzialności, mogą być różnego ro-dzaju. To do gwaranta należy wybór sposobu powstrzymania roszczeń. Jak zostało to już zauważone, należy to traktować jako pierwotne zobowiązanie gwaranta – do zagwarantowania niepowstania odpowiedzialności wierzyciela. Spośród możliwych spo-sobów działań gwaranta można wyróżnić: A) działania polegające na zwalniającym (translatywnym) przejęciu długu (art. 519 § 2 pkt 1 w przypadku umowy o sukcesyjną zmianę dłużnika zawartą między podmiotem trzecim (wierzycielem głównym) i przejemcą (gwarantem) bądź też między wierzycielem i gwarantem – art. 519 § 2 pkt 2 . Można założyć, że zgoda dłużnika na konstrukcję opisaną w art. 519 § 2 pkt 1 została wyrażona już w samej treści klauzuli indemnifikacyjnej, co można wyinterpretować z zamiaru stron i celu takiej klauzuli oraz z praktyki kontraktowej (ustalonych zwyczajów), która wykształciła się w zakresie tego typu postanowień umownych. Należy podkreślić, że dopuszczalne jest również zwalniające przejęcie długu przyszłego , przy czym wymagane jest tutaj doprecyzowanie podstaw tego długu; B) działania polegające na kumulatywnym przystąpieniu do długu po stronie dłużnika, która to konstrukcja znajduje swoje umocowanie w zasadzie swobody umów wyrażonej w art. 3531 Umowne przystąpienie do długu może występować w dwóch formach – z jednej strony może to być umowa między dotychczasowym i nowym dłużnikiem, dla której nie jest wymagana zgoda wierzyciela (pactum in favorem tertii) . Drugim wariantem może być umowa pomiędzy wierzycielem a podmiotem przystępującym (gwarantem), dla której nie jest wymagana zgoda dotychczasowego dłużnika (czyli wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej). Brak wymogu uzyskania zgody czy to wierzyciela, czy też pierwotnego dłużnika podyktowany jest faktem, że nie następuje pogorszenie pozycji ani dłużnika, ani wierzyciela. Dla poprawności wywodu należy jednak zauważyć, że prezentowany jest również odmienny pogląd o wymogu uzyskania uprzedniej zgody dłużnika w przypadku umowy między wierzycielem a gwarantem ; C) działania polegające na zwolnieniu z długu regulowanym normą art. 508 Tutaj należy zwrócić uwagę, że niemożliwa jest konstrukcja, w ramach której gwarant zawrze umowę z wierzycielem bez zgody dłużnika, na podstawie której wierzyciel zwolni pierwotnego dłużnika z długu (chodzi o umowę zawierającą się w normie art. 393 – pactum in favorem tertii) . Nie jest bowiem dopuszczalne zwolnienie z długu w drodze umowy na rzecz osoby trzeciej. Zatem gwarant może jedynie nakłaniać wierzyciela do zawarcia takiej umowy z dłużnikiem głównym. Ponadto niemożliwe jest jednostronne zwolnienie z długu przez wierzyciela, ze względu na oczywisty fakt, że zwolnienie z długu jest umową . Ewentualnie można przyjąć, że oświadczenie wierzyciela (dotyczące zwolnienia z długu) traktowane jest jako oferta, którą dłużnik może przyjąć i zaakceptować. Akceptacja oferty może być też konkludentna, ponieważ nie wymaga żadnej formy. Należy zauważyć, że dopuszcza się również zwolnienie z długu przyszłego – chodzi tutaj o wygaśnięcie ekspektatywy wierzytelności ; D) działania polegające na zwolnieniu z długu w ramach konstrukcji, w której gwarant ma zwolnić wierzyciela z odpowiedzialności wobec siebie samego (ang. party to party indemnity). W tej strukturze należy uznać, że zgoda dłużnika zo-stała wyrażona przez zgodę chociażby na zawarcie klauzuli indemnifikacyjnej w umowie. Inna interpretacja klauzuli indemnifi-kacyjnej (przesądzająca o tym, że zgoda nie jest wpisana w treść i naturę klauzuli, a także nie wynika z celu takiej umowy oraz zamiaru stron) w sytuacji zwolnienia z odpowiedzialności między stronami tej samej umowy powodowałaby, że klauzula byłaby postanowieniem martwym. Nie znajduję żadnych argumentów merytorycznych przemawiających przeciwko założeniu, aby w takim przypadku traktować taką klauzulę indemnifikacyjną jako umowę zwolnienia z długu. Mogą powstawać problemy praktyczne, np. od kiedy następuje zwolnienie, w jakiej części, ale nie mają one wpływu na konstrukcję tej instytucji. Oczywiście gwarant może podnosić, że klauzula nie ma takiego charakteru (tj. nie implikuje w sobie umowy o zwolnienie z długu), ale w przypadku gdyby podważał on taki jej charakter – jednocześnie skutkowałoby to tym, że nie wykonałby zobowiązania z takiej klauzuli, polegającego na uwolnieniu wierzyciela od odpowiedzialności; E) w przypadku zobowiązania pieniężnego działania polegające na spełnieniu przez gwaranta świadczenia pieniężnego za wierzyciela na podstawie art. 356 § 2 o ile jest ono wymagalne. Wynika to z założenia, że w polskim systemie prawnym nie ma obowiązku osobistego świadczenia przez dłużnika (oczywiście jeśli nic innego nie wynika z treści czynności prawnej, ustawy bądź też właściwości świadczenia). Ze względu na istniejącą klauzulę indemnifikacyjną (o czym poniżej) należy również przyjąć, że gwarant – co do zasady – działa za zgodą dłużnika. Przyjmuje się zatem, że zapłata wymagalnej sumy pieniężnej przez osobę trzecią w sytuacji określonej w art. 356 § 2 skutkuje nabyciem przez nią wierzytelności względem dłużnika (art. 518 § 1 pkt 3 czyli dochodzi do konwersji długu . Uważa się również, że klauzula indemnifikacyjna (czy też szerzej umowa o zwolnienie dłużnika przez osobę trzecią z obowiązku świadczenia) sama w sobie zawiera zgodę na konwersję długu – oczywiście, o ile taka klauzula zostanie zawarta w formie pisemnej . W przypadku nieskutecznego wyrażenia zgody na konwersję długu gwarantowi przysługuje ewentualnie roszczenie bazujące na instytucji bezpodstawnego wzbogacenia . Podkreślenia wymaga, że wyrażany jest pogląd o niedopuszczalności umowy między gwarantem a wierzycielem głównym (zawartej bez wiedzy czy też zgody dłużnika, tj. wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej), w ramach której zamiast świadczenia pieniężnego będącego świadczeniem głównym gwarant ma spełnić inne zobowiązanie ; F) prezentowany jest również pogląd (w przypadku pierwotnych zobowiązań pieniężnych), że skoro osoba trzecia może zwolnić dłużnika z zobowiązania przez spełnienie świadczenia, to może również zwolnić go przez zmianę zobowiązania w drodze nowacji ze zmianą podmiotów (novatio inter novas personas) i w konsekwencji spełnienie innego świadczenia . Wówczas zobowiązanie dłużnika wygasa ze wszystkimi skutkami charakterystycznymi dla nowacji . W takim przypadku niezbędne jest jednak wyraźne oświadczenie wierzyciela, że godzi się na umorzenie zobowiązania pierwotnego . W przedstawionej konstrukcji nie dochodzi do subrogacji, bowiem w przypadku spełnienia innego świadczenia aniżeli pieniężne nie znajduje zastosowania art. 518 W tym miejscu warto odnotować, że w doktrynie rozważano również zagadnienie, czy możliwa jest konstrukcja, w ramach której wierzyciel główny zawrze z gwarantem (bez zgody i wiedzy dłużnika) umowę dotyczącą spełnienia w celu zwolnienia dłużnika z pierwotnego zobowiązania innego świadczenia gwaranta spełnianego w miejsce wymagalnego świadczenia pieniężne-go. Niektórzy autorzy przyjmują, że umowa taka nie wywołuje skutków prawnych (jako nieważną na podstawie art. 58 w zw. z art. 518 § 1 pkt 3 traktują ją D. Celiński oraz W. Borysiak ). Charakter prawny omawianej umowy jest z pewnością złożony. Najważniejszym argumentem przeciwko takiej konstrukcji jest ten wynikający z normy art. 356 § 2 który dotyczy spełnienia przez osobę trzecią wymagalnego świadczenia pieniężnego. Niemniej jednak akceptacja konstrukcji novatio inter novas personas powoduje, że trudno znaleźć merytoryczne argumenty przemawiające przeciwko konstrukcji opisanej powyżej, w której zamiast nowacji i zobowiązania do spełnienia innego świadczenia dochodzi do spełnienia tego świadczenia (de facto będziemy mieli tutaj do czynienia z datio in solutum z udziałem podmiotu trzeciego – gwaranta). Wydaje się, że taka konstrukcja może być dopuszczalna, jeżeli przyjmiemy, iż klauzula indemnifikacyjna implikuje w sobie zgodę dłużnika na podjęcie przez gwaranta wszelkich kroków zmierzających do zwolnienia go z odpowiedzialności – niemniej jednak zagadnienie to wydaje się wymagać dalszych, pogłębionych badań. W odniesieniu do zarzutu naruszenia normy art. 518 wysuwanego przez D. Celińskiego i W. Borysiaka należy uznać, że jest to pogląd nieprecyzyjny. Jak zostało to już podkreślone, art. 518 nie znajdzie w omawianej sytuacji zastosowania, dotyczy on bowiem z zasady sytuacji, kiedy gwarant spełnia na rzecz wierzyciela głównego to samo świadczenie będące świadczeniem pieniężnym. Tutaj z definicji mamy do czynienia z odmienną sytuacją. Ponadto art. 518 dotyczy subrogacji – czyli skutków, jakie może wywołać powyższa umowa, a nie samej tej instytucji. Tym samym argument z powołaniem się na normę art. 518 § 1 pkt 3 w zw. z art. 58 mający przesądzić o nieważności samej umowy, może dotyczyć co najwyżej skutków wywoływanych przez taką umowę, ale nie samej umowy; G) działania polegające na zwolnieniu wierzyciela od zobowiązania w formie datio in solutum. W takim przypadku nie-zbędne jest zawarcie umowy (pactum de in solutum dando) między dłużnikiem (wierzycielem z klauzuli indemnifikacyjnej) oraz wierzycielem głównym, jak również spełnienie świadczenia przez gwaranta . W takim przypadku nie dochodzi jednak do sytua-cji uregulowanych przez normy art. 356 § 2 czy też art. 518 § 1 pkt 3 – wynika to z faktu, że w powyższych instytucjach założeniem jest, iż świadczenie gwaranta ma mieć ten sam charakter co świadczenie dłużnika (czyli wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej), a więc ma być świadczeniem pieniężnym. W przedstawionej konstrukcji datio in solutum gwarant za zgodą wierzyciela spełnia inne świadczenie, aniżeli pierwotnie miał spełnić dłużnik – tym samym charakter obu świadczeń nie ma już znaczenia, nie są to bowiem te same rodzajowo świadczenia; H) działania polegające na doprowadzeniu przez gwaranta do zawarcia z wierzycielem głównym pactum de non petendo, które jest dopuszczalne w granicach normy art. 3531 Niemniej jednak w sytuacji, gdy gwarant zawarł z wierzycielem takie porozumienie, a dłużnik z relacji podstawowej (czyli wierzyciel z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) spełni świadczenie, to wów-czas nie może on domagać się jego zwrotu, ponieważ jest to świadczenie należne. Trzeba podzielić pogląd wyrażony przez P. Drapałę, że jest to zobowiązanie, które w przypadku naruszenia go przez wierzyciela głównego i zażądania przez niego jednak spełniania świadczenia może tworzyć skutki odszkodowawcze po stronie wierzyciela głównego . Warto również zauważyć, że przy realizacji większości z prezentowanych powyżej sposobów gwarant może posłużyć się osobą trzecią, która podejmie stosowne kroki w relacji pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem. Niemniej jednak wystąpienie osoby trzeciej nie ma znaczenia z punktu widzenia konstrukcji stosowanych instytucji prawnych oraz odpowiedzialności gwaranta wobec swojego wierzyciela. Jak zostało również wspomniane, klauzula indemnifikacyjna może zostać zastrzeżona na korzyść osoby trzeciej. Powyżej przedstawione punkty opisują możliwości, którymi dysponuje gwarant, aby wywiązać się ze swojego zobowiązania do zwolnienia wierzyciela z odpowiedzialności wobec podmiotu trzeciego. Zachowania te prowadzą do wygaśnięcia odpowiedzialności bądź też postponowania jej na warunkach określonych chociażby w umowie (zob. lit. H) czy też zmiany podmiotowej po stronie dłużnika (wykluczającej odpowiedzialność dotychczasowego dłużnika). Wierzyciel jest skutecznie zwolniony z odpowiedzialności, jeżeli taka odpowiedzialność nie powstaje, ustaje bądź też nie jest egzekwowana. To, z jakiego powodu taka odpowiedzialność ustaje, jest obojętne. Spełnienie zobowiązania przez gwaranta może materializować się również w tym, że nawet w przypadku zaistnienia odpowiedzialności swojego wierzy-ciela spowoduje on (gwarant), iż taka odpowiedzialność nie będzie egzekwowana względem dłużnika, tj. nie będzie on ponosił jej ujemnych konsekwencji (nie spełni świadczenia, nie zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne itp.) (por. lit. H). Na etapie poprzedzającym powstanie odpowiedzialności dłużnika aktywność gwaranta może się również sprowadzać do obrony przed ewentualnymi roszczeniami. Gwarant zatem może zostać przypozwany do procesu (art. 84 kodeksu postępowania cywilnego ) i uczestniczyć w nim jako interwenient uboczny (art. 76 (jest to zazwyczaj interwencja niesamoistna), ponieważ ma w tym niekwestionowany interes prawny. Interes prawny przejawia się w tym, że rozstrzygnięcie danego procesu przekłada się przeważnie wprost na jego odpowiedzialność. W ramach takiego procesu gwarant może podnosić wszelkiego rodzaju twierdzenia i zarzuty zmierzające do wyłączenia odpowiedzialności wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej. Interwenient uboczny może wraz ze wstąpieniem do sprawy połączyć dokonanie innej czynności procesowej, takiej jak chociażby złożenie wniosku dowodowego, zażalenia, apelacji itp. (art. 77 § 2 Sporne jest, czy interwenient niesamoistny może skorzystać z uprawnienia przewidzianego w art. 83 czyli wejścia interwenienta na miejsce strony. Wstąpienie interwenienta na miejsce stron może nastąpić jedynie, gdy uzasadnia to stosunek prawny łączący go ze stroną przeciwną . Jak się podkreśla, stosunek ten musi być tego rodzaju, aby uzasadniał skierowanie żądania w stosunku do niego. Poza przypadkiem opisanym w lit. B wydaje się, że taka sytuacja jest raczej wykluczona. Omawiana kwestia inaczej rysuje się w przypadku postępowań administracyjnych (w tym postępowań podatkowych), w których uczestnictwo osób trzecich jest dużo bardziej ograniczone. 3. Konwersja długu i bezpodstawne wzbogacenie W niektórych z przedstawionych powyżej sytuacjach (chociażby lit. E) powstaje pytanie, czy przez ogólnie określane speł-nienie świadczenia względem osoby trzeciej przez gwaranta nabywa on tym samym ową wierzytelność względem swojego wie-rzyciela, czyli czy dochodzi do konwersji długu . Przyjmuje się, że samo zawarcie klauzuli indemnifikacyjnej – czy też szerzej umowy o zwolnienie dłużnika przez osobę trzecią z obowiązku świadczenia – może stanowić potwierdzenie wyrażenia takiej zgody przez dłużnika (art. 518 . Jest to przejaw obowiązku lojalnego zachowania się ze strony wierzyciela, a także jego zobowiązania wobec dłużnika do współdziałania przy wykonaniu zobowiązania (art. 354 § 2 Strony mogą oczywiście wprost wyłączyć zgodę, niemniej jednak w praktyce w przypadku klauzul indemnifikacyjnych strony rzadko regulują tę kwestię. W sytuacji natomiast gdy nie została zachowana dla swej skuteczności forma pisemna, podnosi się, że gwarant może w takich przypadkach kierować swoje roszczenie względem dłużnika w ramach instytucji bezpodstawnego wzbogacenia (o czym szerzej poniżej) . Konwersja długu nie jest jednak ani zamiarem, ani pożądanym efektem klauzuli indemnifikacyjnej. Z ogólnej charakte-rystyki oraz założeń dotyczących funkcji klauzuli indemnifikacyjnej należy przyjąć, że rezultatem, który gwarant powi-nien osiągnąć, jest całkowite zwolnienie dłużnika (wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) z odpowiedzialności – a nie tylko z odpowiedzialności wobec konkretnego podmiotu (oczywiście o ile nic innego nie wynika z treści umowy lub innych okoliczności). W przypadku niektórych instytucji opisanych powyżej może dojść do konwersji długu (np. lit. E), w przypadku innych jest to raczej wykluczone (np. lit. A, C, H). Trudno zatem znaleźć merytoryczne uzasadnienie, dlaczego sytuacja prawna wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej miałaby zależeć od wyboru przez gwaranta konkretnej instytucji prawnej służącej osiągnięciu za-gwarantowanego rezultatu. Co więcej, zamierzone skutki klauzul indemnifikacyjnych (czyli całkowite uwolnienie wierzyciela od jakiejkolwiek odpowiedzialności) są zazwyczaj uwzględnione w rozliczeniach między stronami, stanowią więc element szeroko ujmowanego porozumienia biznesowego. Nie ma zatem również uzasadnienia ekonomicznego, dlaczego dłużnik miałby niejako ponownie ponosić koszty zwolnienia go z odpowiedzialności – tym razem spełniając świadczenie na rzecz gwaranta. Ponadto z punktu widzenia dłużnika (wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) umieszczenie takiej klauzuli w umowie – w sytuacji gdy de facto prowadziłaby ona jedynie do zmiany wierzyciela – nie miałoby większego sensu ekonomicznego. Rezultatem powinno być zatem zwolnienie wierzyciela z tytułu tej klauzuli z odpowiedzialności bez względu na to, czy dochodziłoby do konwersji długu czy też nie. Zakładanym celem tego typu klauzul jest zagwarantowanie swego rodzaju parasola ochronnego przed określonymi roszczeniami, dlatego niecelowe byłoby, gdyby wierzyciel nie był należycie chroniony, a np. zmieniałby się jedynie podmiot, względem którego może on ponosić taką odpowiedzialność. Powodowałoby to, że ten parasol ochronny jest dziurawy i nie spełnia swojej funkcji. Należy zatem rozważyć, w jaki sposób może zostać osiągnięty ów zamierzony cel klauzul indemnifikacyjnych. Argumentem przemawiającym za tym, że nie zawsze dochodzi do konwersji długu, jest argument wynikający z interpretacji normy art. 518 § 1 pkt 3 Norma ta zakłada, że dochodzi do określonego nią skutku – czyli konwersji długu – o ile gwarant oprócz tego, że działa za zgodą dłużnika, działa również w celu wstąpienia w prawa wierzyciela. Kluczowe znaczenie mają zatem dwie kwestie. Czy ewentualna zgoda dłużnika (tj. wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) dotyczy również zgody na wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela? Ponadto należy rozważyć, czy druga przesłanka, czyli intencja charakteryzująca aktywność gwaranta, daje się pogodzić z naturą tego rodzaju zobowiązania oraz interpretacją samej klauzuli. Otóż jak zostało to już zauważone, natura tego typu zobowiązań umownych zakłada zasadniczo, że odpowiedzialność wierzyciela z tytułu takiej klauzuli ma całościowo wygasnąć – bez żadnych jej reminiscencji przejawiających się chociażby w zmianie podmiotów po stronie wierzyciela. Dodatkowo praktyka kontraktowa (ustalone zwyczaje) oraz cel klauzuli indemnifikacyjnej (umowy) i zamiar stron tego typu postanowień umownych wskazują, że zazwyczaj strony rozumieją zobowiązanie gwaranta nie w sposób, który uprawnia go do działania w celu, który ma prowadzić do wstąpienia w prawa wierzyciela. Takie jest zazwyczaj rozumienie tego typu klauzul umownych. Tym samym należy zakładać, że nie jest spełniona hipoteza normy art. 518 § 1 pkt 3 ponieważ działaniu gwaranta raczej nie można przypisać przymiotu intencjonalnego działania w celu wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela. Realizuje on raczej swoje zobowiązanie wynikające z klauzuli indemnifikacyjnej, aniżeli działa w celu wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela. Co więcej, nie jest też pewne, czy spełniona została przesłanka działania za zgodą dłużnika. Intencją wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej jest niewątpliwie całkowite zwolnienie go z odpowiedzialności, a nie tylko zmiana wierzyciela. Zgoda w tym przypadku dotyczy jedynie zgody na zaspokojenie wierzytelności przez gwaranta, ale już nie na subrogację. Intencją dłużnika z pewnością nie jest zgoda na dokonanie zmiany wierzyciela, lecz jedynie doprowadzenie do całkowitego wygaśnięcia zobowiązania. Tym samym należy przyjąć, że również przesłanka działania za zgodą dłużnika nie jest w tym przypadku spełniona. Ponadto w sytuacji gdy dochodzi do konwersji długu (zamierzonej czy też niezamierzonej przez strony), należy zakładać, że intencją stron jest całkowite zwolnienie wierzyciela takiej klauzuli z odpowiedzialności. Implikuje to założenie, że taka klauzula na wypadek konwersji długu może zawierać w sobie również umowę o zwolnienie z długu (art. 508 Wszelkie przesłanki ku skutecznemu posłużeniu się tą instytucją prawną są spełnione – jest określony stosunek prawny oraz taką intencję stron można wyinterpretować (o ile oczywiście nie zostało to wprost wyłączone lub nie wynika z innych okoliczności) z zamiaru stron i celu klauzuli indemnifikacyjnej (art. 65 § 2 oraz ustalonych zwyczajów (art. 56 oraz art. 65 § 1 Moim zdaniem w braku wyraźnej, odmiennej woli stron wynikającej z postanowień kontraktu należy przyjąć, że taka zgoda jest immanentnie wpisana w konstrukcję tego typu klauzul umownych . Na marginesie należy jedynie zauważyć, że w polskim piśmiennictwie większość głosów opowiada się za niemożliwością dokonania subrogacji umownej . Pozostaje zatem rozważanie, czy gwarant może wystąpić z ewentualnym roszczeniem z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Oczywiście niewątpliwie istnieje taka możliwość . Warto jednak zastanowić się, czy sama klauzula indemnifikacyjna nie stanowi podstawy prawnej do uzyskania takiej korzyści przez wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej, a tym samym roszczenie gwaranta pozbawione będzie podstawy prawnej. Jeżeli przyjąć powyżej przedstawioną interpretację klauzul indemnifikacyjnych przesądzającą o tym, że ich celem i intencją stron jest całkowite uwolnienie dłużnika od odpowiedzialności, to konsekwentnie korzyść, którą uzyskuje on przez zwolnienie z odpowiedzialności przez gwaranta, ma swoje umocowanie w przedmiotowej klauzuli. Tym samym gwarant nie miałby możliwości podnoszenia zarzutu, że przysporzenie po stronie dłużnika było pozbawione podstawy prawnej. Taka interpretacja i założenie co do charakteru klauzuli zdaje się w sposób najpełniejszy oddawać intencję stron oraz naturę tego rodzaju postanowień umownych. 4. Zagadnienia dotyczące zakresu odpowiedzialności W przypadku nieosiągnięcia rezultatu, tj. powstania odpowiedzialności wierzyciela, takie zdarzenie stanowi samoistną pod-stawę odpowiedzialności odszkodowawczej gwaranta. Odpowiedzialność ta aktualizuje się – co do zasady – dopiero w razie podjęcia przez wierzyciela głównego skutecznych działań prawnych przeciw swojemu dłużnikowi (czyli wierzycielowi z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej). Nie można zakładać, że samo stwierdzenie chociażby istnienia długu wobec osoby trzeciej (nawet prawomocnym wyro-kiem) prowadzi do odpowiedzialności gwaranta. Istnienie prawomocnie stwierdzonej wierzytelności jako samo zdarzenie nie powoduje – co do zasady – szkody, chociaż nie można tego wykluczyć . Dopiero ujemne konsekwencje zaistnienia długu powodują zmaterializowanie się odpowiedzialności gwaranta – zazwyczaj będzie tu chodziło o wszczęcie egzekucji, potrącenie wzajemnej wierzytelności itp. Nie ma tu znaczenia okoliczność, czy wierzy-ciel dochodzi roszczenia głównego czy też świadczeń ubocznych (np. odsetek). Roszczenie – co do zasady – obejmuje wszystkie uszczerbki pozostające w adekwatnym związku przyczynowym (art. 361 § 1 z działaniem wierzyciela. Wchodzą zatem tutaj w grę również koszty procesu, ewentualnej egzekucji itp. Należy jednak zauważyć, że wierzyciel może ponieść pewne ujemne skutki dochodzenia od niego ewentualnych roszczeń, nawet gdy nie zmaterializuje się jego odpowiedzialność (np. koszty zastępstwa procesowego w ramach procesu). Należy wówczas przy-jąć, że klauzula indemnifikacyjna w tym zakresie stanowi samodzielną podstawę do zrekompensowania tych kosztów. Dodatkowo, aby klauzuli indemnifikacyjnej zapewnić bardziej gwarancyjne działanie, można przewidzieć, że w przypadku ustalenia odpowiedzialności wierzyciela gwarant powinien zapłacić karę umowną bądź też spełnić świadczenie o charakterze gwarancyjnym . Przy czym świadczenie gwarancyjne może być również ukształtowane jako pierwotne zobowiązanie gwaranta (o czym była mowa wcześniej), np. w sytuacji gdy nie będzie on mógł zapobiec powstaniu roszczenia publicznoprawnego (ze względu chociażby na ograniczenia występowania w ramach toczącego się postępowania). W kontekście powyższego powstaje również powiązane zagadnienie, czy dobrowolne spełnienie świadczenia przez dłużnika (wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej) powoduje szkodę po jego stronie i tym samym powstanie odpowiedzialności gwaranta z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej. Uszczerbek w majątku danego podmiotu powstały za jego zgodą, co do zasady, nie jest kwalifikowany jako szkoda . Jak uważa P. Drapała, przypisanie przejemcy odpowiedzialności za niezapobieżenie działaniom dłużnika pozostawałoby w sprzeczności z gwarancyjnym charakterem tej więzi obligacyjnej, która jest związana ze skutkami działania wierzyciela, a nie gwaranta . Nie można jednak bezkrytycznie przyjmować tego stanowiska we wszystkich sytuacjach. O ile można je uznać za słuszne, gdy wierzyciel z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej spełnia apriorycznie żądane od niego świadczenie (wówczas niewątpliwie można argumentować za wyłączeniem odpowiedzialności gwaranta), o tyle w sytuacji gdy zapadł prawomocny wyrok, a wierzyciel ten (będący jednocześnie dłużnikiem ze stosunku objętego ochroną klauzuli indemnifikacyjnej) spełnia świadczenie w celu uniknięcia poniesienia dodatkowych kosztów postępowania egzekucyjnego, wówczas można mówić, że działa on w celu zmniejszenia szkody i takiemu zachowaniu trudno jest przypisywać negatywne konsekwencje. Każdy przypadek powinien być zatem rozpatrywany indywidualnie. Dodatkowo niektóre działania wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej można rozpatrywać w kategoriach przyczynienia się przez niego do powstania szkody. Może mieć to miejsce chociażby w przypadku apriorycznego spełnienia długu (nawet jeżeli jest on bezpodstawny) lub niepodjęcia stosownych działań adekwatnych do sytuacji prawnej (np. niepodniesienie stosownych zarzutów procesowych). Wszystkie te okoliczności powinny być rozpatrywane indywidualnie oraz indywidualnie powinno się określać zakres okoliczności, które muszą być uwzględnione przy ocenie działań wierzyciela. Jeżeli chodzi o rozstrzygnięcie zakresu odpowiedzialności, to możliwe są dwa warianty – że determinuje je zakres ewentualnego roszczenia z chwili zawarcia takiej klauzuli albo też z momentu zmaterializowania się takiej odpowiedzialności wobec wierzyciela klauzuli indemnifikacyjnej. Niewątpliwie w chwili zawierania umowy i kształtowania treści klauzuli indemnifikacyjnej trudno jest często w ogóle określić wysokość zobowiązania, którego ono dotyczy, często bowiem są to zobowiązania czysto hipotetyczne. Dlatego adekwatnym momentem określenia zakresu odpowiedzialności jest moment powstania odpowiedzialności wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej wobec wierzyciela głównego i związana z tym szkoda. Ten moment jest też właściwy do określenia początku biegu terminu przedawnienia. Można przyjąć, że początek biegu przedawnienia następuje w momencie wystąpienia szkody po stronie dłużnika (tj. wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej), które zabezpiecza klauzula indemnifikacyjna (art. 120 § 1 Ze względu na naturę tego zobowiązania oraz szkody należy przyjąć, że najczęściej wierzyciel nie będzie mógł żądać przywrócenia stanu poprzedniego (art. 363 § 1 ponieważ będzie to niemożliwe. Z tego też powodu jego roszczenie będzie ograniczone jedynie do możliwości żądania odszkodowania. Warto zauważyć, że klauzule indemnifikacyjne mogą dotyczyć również odpowiedzialności publicznoprawnej. Oczywiście wobec tego typu roszczeń zakres działań, których może się podjąć gwarant, ulega znacznemu ograniczeniu, ponieważ świadczenia o charakterze publicznoprawnym mają charakter ściśle osobisty i powinny być spełnione bezpośrednio przez osobę zobowiązaną – tutaj zobowiązanie gwaranta będzie sprowadzało się do kompensacji szkody. Należy jednak zauważyć, że trwają prace ustawodawcze zmierzające do umożliwienia zapłaty zobowiązań publicznoprawnych przez podmioty trzecie . Odpowiedzialność gwaranta z tytułu omawianego rodzaju klauzul może być ograniczana w różny sposób. Przede wszystkim może on odpowiadać jedynie za określony rodzaj szkód lub okoliczności, z tytułu których może wystąpić danego rodzaju odpo-wiedzialność (np. szkody związane z odpowiedzialnością za produkt) lub odpowiedzialność może być kwotowo limitowana. Dodatkowo zobowiązanie gwaranta z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej można ograniczać czasowo. Z zakresu klauzuli powinno się ponadto wyłączyć odpowiedzialność gwaranta za szkody, do których wierzyciel przyczynił się lub które sam spowodował. Chodzi tutaj o zobligowanie wierzyciela do rozsądnego własnego działania. Klauzule indemnifikacyjne funkcjonują również paralelnie do innych postanowień kontraktu, a w szczególności tych regulu-jących niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Dlatego też nie wpływają one na możliwość korzystania przez wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej z innych przysługujących mu instrumentów prawnych. Oczywiście w zakresie, w jakim taki wierzyciel uzyskał chociażby zmniejszenie swojego zobowiązania względem wierzyciela, może wpływać na zakres odpo-wiedzialności odszkodowawczej gwaranta. 5. Charakterystyka klauzul Ze względu na fakt, że kształtowanie klauzul indemnifikacyjnych opiera się głównie na swobodzie kontraktowania stron, trudno dokładnie wyróżnić poszczególne typy tego rodzaju klauzul. Mogą one przybierać różne konfiguracje w zależności od potrzeb i warunków ekonomicznych danej transakcji. Niemniej jednak w praktyce obrotu wykształciły się pewne standardowe konstrukcje prawne tego typu postanowień umownych. Przede wszystkim klauzule indemnifikacyjne zazwyczaj dotyczą roszczeń wysuwanych przez podmioty trzecie (zewnętrzne wobec wiążącej strony umownej) (ang. third party indemnities). Mogą to być roszczenia podmiotów zarówno prywatnych, jak i publicznych (np. o niezapłacone świadczenia publicznoprawne). Dotyczy to roszczeń tych podmiotów zazwyczaj ze ściśle okre-ślonej podstawy prawnej, która jest dookreślana przez strony w ramach klauzuli (np. z tytułu wad rzeczy, naruszenia praw autor-skich). Praktyka kontraktowa wyróżnia również klauzule dotyczące wzajemnego zwolnienia się przez strony z odpowiedzialności (ang. party to party indemnities). Specyficznym typem klauzul ukształtowanych w ramach sektora gazowo-naftowego są klauzule określane w prawie angielskim knock for knock indemnities. Charakteryzują się one tym, że w ramach tych klauzul strony wzajemnie zwalniają się z odpowiedzialności nawet za własne działania (dotyczy to szkód zarówno na mieniu, jak i na osobach) i roszczenia, które mogą podnosić względem strony pracownicy drugiej strony. Warto również zwrócić uwagę, że klauzulom indemnifikacyjnym przypisuje się funkcję prewencyjną (wobec wierzyciela głównego), ponieważ gwarant jest w takim przypadku zmotywowany do takich działań, które będą prowadziły do nieziszczenia się odpowiedzialności swojego wierzyciela. Niemniej jednak w większości przypadków podstawowymi celami realizowanymi przez te klauzule (wobec wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) są funkcja gwarancyjna oraz kompensacyjna mające na celu zagwarantowanie wierzycielowi nieponoszenia odpowiedzialności – a w przypadku kiedy już ją poniósł – zrekompensowanie związanej z tym szkody. Należy zwrócić uwagę, że kontrakty zawierane w ramach systemów common law często zawierają sformułowania „to hold harmless” albo „duty to defend” , które jednak nie we wszystkich przypadkach są synonimem słowa „to indemnify” . Dlatego mimo że na podstawie polskiego prawa prymat ma zgodna wola stron i cel umowy, a nie jej dosłowne brzmienie, niemniej jednak należy zachować daleko idącą ostrożność i unikać stosowania prostych kalk językowych. Za wzorem innych systemów prawnych należy uznać, że sformułowanie „duty to defend” implikuje w sobie zobowiązanie przede wszystkim do szeroko rozumianej aktywnej obrony przed roszczeniami wysuwanymi przez inne podmioty. Natomiast zwrot „to hold harmless” jest zazwyczaj odczytywany jako zobowiązanie do uchronienia wierzyciela przed poniesieniem szkody. To wszystko nie wyklucza jednak możliwości, że w określonych okolicznościach powyższe dwa sformułowania będą interpretowane jako zobowiązanie do zwolnienia z odpowiedzialności – które to zobowiązanie najlepiej oddaje zwrot „to indemnify”. 6. Obowiązki wierzyciela Omawiane klauzule, mimo że zdecydowany nacisk kładą na zobowiązania gwaranta, niemniej jednak często wprowadzają określone zobowiązania również po stronie wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej (tj. dłużnika ze zobowiązania głównego). Najczęstszymi zobowiązaniami są chociażby obowiązek poinformowania o zgłoszonym roszczeniu w określonym czasie, umożliwieniu działania w imieniu wierzyciela (chodzi tutaj chociażby o możliwość udzielenia pełnomocnictwa profesjonalnym pełnomocnikom), obowiązek współdziałania z gwarantem (czasem nawet udzielenia wskazanym prawnikom pełnomocnictwa do podejmowania działań w imieniu wierzyciela), obowiązek konsultacji podejmowanych działań ze zobowiązanym z takiej klauzuli czy też wręcz stosowanie się do jego instrukcji itp. Takie zobowiązania obciążające wierzyciela przedmiotowej klauzuli z jednej strony umożliwiają gwarantowi podjęcie stosownych kroków prawnych przed sądem czy też organami administracji publicznej, z drugiej strony mogą służyć podjęciu działań zmierzających chociażby do osiągnięcia rezultatu opisanego w punktach powyżej. Niewypełnienie stosownych zobowiązań stanowi zazwyczaj okoliczność wyłączającą odpowiedzialność gwaranta bądź co najmniej prowadzącą do jej ograniczenia. 7. Podsumowanie Niniejszy artykuł ma za zadanie jedynie zasygnalizować dostrzeżone zagadnienia praktyczne i teoretyczne dotyczące klauzul indemnifikacyjnych oraz możliwy kierunek ich rozstrzygnięć. Spektrum poruszonych zagadnień uwidoczniło, jak złożonym zagadnieniem są postanowienia umowne określane mianem klauzul indemnifikacyjnych. Rozważania pozwalają na stwierdzenie, że instytucja ta jest specyficzną konstrukcją prawną przejawiającą swoiste cechy – często różniące ją od typowej dla polskiego systemu prawnego umowy o zwolnienie dłużnika z obowiązku świadczenia przez osobę trzecią. Przejawia się to chociażby w tym, że celem takiej klauzuli jest zupełne i definitywne zwolnienie wierzyciela od odpowiedzialności, co z kolei implikuje taką ich interpretację, aby ten cel został urzeczywistniony. Taką rozszerzającą interpretację klauzul indemnifikacyjnych potwierdza również praktyka kontraktowa w tym zakresie. Summary Marcin Łolik Indemnification clauses in contractual relationships The article describes the indemnification clauses used in contractual relationships. The legal nature of such clauses is ambiguous under the Polish law. They are very specific and thus it is hard to translate them into institutions of the Polish law. This article aims at presenting the various legal qualifications of such clauses and consequences of the adopted assumptions. It also describes different practical aspects of such clauses, which may influence actual formulation of those clauses. Artykuł pochodzi z miesięcznika Przegląd Prawa Handlowego 6/2016>> Dłużnicy zostali zwolnieni z obowiązku zwiększania dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki miesięcznej lub kwartalnej o wartość niezapłaconych zobowiązań. Możliwość skorzystania ze zwolnienia z obowiązku stosowania regulacji dotyczących tzw. ulgi na złe długi zależy jednak od spełnienia określonych warunków. Warunkiem skorzystania przez nich z tego zwolnienia z obowiązku zwiększania dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki miesięcznej lub kwartalnej o wartość niezapłaconych zobowiązań jest spełnienie warunków przedstawionych w poniżej tabeli. Tabela. Warunki zwolnienia dłużnika z obowiązku stosowania regulacji dotyczących tzw. ulgi na złe długi Lp. Warunek 1. Podatnik poniósł w danym okresie rozliczeniowym negatywne konsekwencje ekonomiczne z powodu COVID-19. 2. Uzyskane przez podatnika w danym okresie rozliczeniowym przychody są niższe o co najmniej 50% w stosunku do analogicznego okresu poprzedniego roku podatkowego, a w przypadku podatnika, który rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w 2019 r. w stosunku do uzyskanych w tym roku średnich przychodów. Uwaga! Warunek ten nie ma zastosowania do podatników, którzy: 1) stosowali w 2019 r. formę opodatkowania w przypadku której nie ustala się przychodów (np. kartę podatkową), 2) rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej w ostatnim kwartale 2019 r. i nie uzyskali w tym okresie przychodów, 3) rozpoczęli działalność w 2020 r. Ustawodawca w nowododanych przepisach updof i updop zdefiniował, co należy rozumieć przez średnie przychody. Definicje te różnią się jednak od siebie. I tak, z art. 52q ust. 3 updof wynika, że przez średnie przychody rozumie się kwotę stanowiącą iloraz przychodów, o których mowa w art. 14 updof, uzyskanych w poprzednim roku podatkowym i liczby miesięcy, w których była prowadzona ta działalność. Z kolei z art. 38i ust. 3 updop wynika, że przez średnie przychody rozumie się kwotę stanowiącą iloraz przychodów, o których mowa w art. 12 updop, uzyskanych w roku rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej i liczby miesięcy, w których była prowadzona ta działalność. Skoro podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej w 2019 r., ustalając jak bardzo z powodu epidemii koronawirusa w wybranym okresie rozliczeniowym 2020 r. spadły ich przychody, mają porównywać przychody osiągnięte w tym konkretnym okresie rozliczeniowym 2020 r. do średnich przychodów osiągniętych w 2019 r., to sposób, w jaki podatnicy PIT mają ustalić te średnie przychody osiągnięte w 2019 r. budzi wątpliwości. Czy ustalając je powinni oni brać pod uwagę - tak jak literalnie wynika z przywołanej wcześniej definicji zawartej w przepisach updof - przychody osiągnięte w poprzednim roku podatkowym, czyli w 2018 r.? Jest to przecież niemożliwe, chociażby dlatego, że tacy podatnicy nie prowadzili wtedy w ogóle działalności gospodarczej. Należy uznać, że nie taki był cel ustawodawcy. W związku z tym, ustalając średnie przychody osiągnięte w 2019 r., podatnicy PIT powinni brać pod uwagę przychody uzyskane w roku, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, tj. w 2019 r. (czyli analogicznie do tego, jak wskazuje definicja średnich przychodów stworzona na potrzeby przepisów updop) i dzielić je przez liczbę miesięcy, w których prowadzili działalność gospodarczą w tym roku. Tylko takie postępowanie pozwoli im na ustalenie, ile wynosiły ich średnie przychody w 2019 r. To z kolei pozwoli im oszacować różnicę w przychodach pomiędzy 2020 r. a 2019 r. spowodowaną epidemią koronawirusa. Dzięki omawianemu zwolnieniu dłużnik nie będzie miał wyższych obciążeń w trakcie roku. Jeżeli jednak zobowiązania, o które dłużnik normalnie musiałby zwiększyć dochód w trakcie 2020 r., nie zostaną przez niego uregulowane do momentu złożenia zeznania rocznego za 2020 r., to będzie musiał je uwzględnić w tym zeznaniu. Wprowadzenie zwolnienia dla dłużników z obowiązku stosowania regulacji dotyczących ulgi na złe długi nie wpływa na prawo wierzycieli do skorzystania z tej ulgi na dotychczasowych warunkach. W tym zakresie nic się nie zmieniło. Ustawodawca przewidział szczególne rozwiązanie dla podatników CIT, których rok podatkowy zakończy się przed 1 października 2020 r. Jeżeli taki podatnik: 1) posiada nieuregulowane zobowiązania, które powinien doliczyć do dochodu na potrzeby ustalenia zaliczki i 2) zobowiązania te nie zostaną uregulowane do dnia złożenia zeznania za ten rok - nie ma obowiązku wykazania tych kwot w rozliczeniu rocznym. Zobowiązania te podlegają doliczeniu do dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki, począwszy od pierwszego okresu rozliczeniowego następnego roku podatkowego, nie wcześniej niż w rozliczeniu zaliczki za 2021 r., o ile do dnia terminu płatności tej zaliczki zobowiązanie to nie zostanie uregulowane. Oprócz podatników PIT i CIT prawo do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku stosowania przepisów o uldze na złe długi zyskali również podatnicy opłacający ryczałt od przychodów ewidencjonowanych według ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne - z 2019 r., poz. 43; z 2020 r. poz. 568 (dalej: uzpd). Warunki, jakie trzeba spełniać, aby skorzystać z możliwości niepomniejszania ryczałtu o wartość nieuregulowanych zobowiązań, są takie same jak u podatników PIT i CIT. Jednocześnie definicja średnich przychodów, jaka obowiązuje podatników opłacających zryczałtowany podatek dochodowy, którzy rozpoczęli działalność w 2019 r., zawiera to samo błędne sformułowanie jak u podatników PIT, o czym była wcześniej mowa. Artykuł stanowi fragment publikacji Zmiany w podatkach dochodowych (PDF) Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE W sytuacji wypowiedzenia umowy o pracę pracodawca może jednostronnie zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy. Zobacz wzór informacji w sprawie zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy W związku z wypowiedzeniem umowy o pracę, pracodawca może zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia. Oświadczenie w sprawie zwolnienia od pracy powinno być zakomunikowane pracownikowi w sposób niebudzący wątpliwości. Może być ono zamieszczone w wypowiedzeniu umowy o pracę, jak i stanowić odrębny dokument. Pracownik, który otrzymał lub złożył wypowiedzenie umowy o pracę, zobowiązany jest do kontynuowania wykonywania obowiązków służbowych do momentu rozwiązania stosunku pracy. Jednak różne względy mogą powodować, że świadczenie pracy w okresie wypowiedzenia jest niecelowe. W takich przypadkach w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę pracodawca może zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia. W okresie tego zwolnienia pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (art. 362 ustawy - Kodeks pracy, dalej: Polecamy: Monitor Prawa Pracy i Ubezpieczeń Procedura zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy Krok 1. Złożenie wypowiedzenie umowy o pracę Do zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę niezbędne jest dokonanie wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy o pracę zawiera oświadczenie woli pracodawcy lub pracownika, z którego jednoznacznie wynika zamiar rozwiązania umowy o pracę. Wypowiedzenie powinno mieć formę pisemną, niezależnie od tego, która strona umowę wypowiada (art. 30 § 3 Do zachowania pisemnej formy czynności prawnej wystarcza złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. W przypadku gdy wypowiedzenia dokonuje pracodawca, niezbędne jest zachowanie określonych treści wynikających z przepisów: oznaczenie pracodawcy, miejscowość oraz data sporządzenia pisma, oznaczenie rodzaju pisma - rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, wskazanie umowy, która podlega rozwiązaniu, określenie okresu wypowiedzenia oraz wskazanie dnia jego upływu, wskazanie przyczyny wypowiedzenia umowy na czas nieokreślony, pouczenie o możliwości odwołania się do sądu pracy w terminie 21 dni, pouczenie o możliwości złożenia wniosku o wszczęcie postępowania pojednawczego (pod warunkiem że u pracodawcy funkcjonuje komisja pojednawcza), podpis pracodawcy lub osoby upoważnionej, potwierdzenie odbioru przez pracownika - data, podpis. Krok 2. Podjęcie i zakomunikowanie decyzji o zwolnieniu z obowiązku świadczenia pracy Zasadą jest, że decyzja w sprawie zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy podejmowana jest przez pracodawcę. W żadnym razie nie można jednak pracownikowi zabronić zasugerowania pracodawcy takiego rozwiązania - niezależnie od tego, która strona dokonała wypowiedzenia. W takim jednak przypadku pracownikowi przysługuje jedynie prawo zaproponowania zwolnienia go z obowiązku świadczenia pracy. Taka prośba nie jest w żadnym razie dla pracodawcy wiążąca - pracownik nie ma roszczenia o zwolnienie go z obowiązku świadczenia pracy w związku z dokonanym wypowiedzeniem umowy. Podjęcie przez pracodawcę decyzji w sprawie zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy musi być pracownikowi zakomunikowane. Przepisy nie regulują ani formy, ani treści takiej informacji. Należy zatem uznać, że dopuszczalne jest każde rozwiązanie przekazania informacji w sprawie zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy. Pracodawca może więc wykorzystać formę elektroniczną, przekazać decyzję w formie ustnej jak również w formie pisemnej. Zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy powinno być zakomunikowane w sposób niebudzący wątpliwości. Pracodawca powinien więc unikać komunikatów niejednoznacznych lub dorozumianych. Przykład Pracodawca wypowiedział pracownikowi umowę o pracę, wskazując, że umowa rozwiąże się w dniu 31 maja - wraz z upływem miesięcznego okresu wypowiedzenia. W dokumencie zawierającym wypowiedzenie pracodawca umieścił informację o treści "Pracownik jest zobowiązany w dniu 31 maja 2018 r. przybyć do pracy w celu rozliczenia się z pracodawcą oraz odebrania świadectwa pracy". Powyższy zapis może sugerować, że pracownik nie musi przychodzić do pracy do dnia 31 maja 2018 r. Może jednak być oceniany wyłącznie jako przypomnienie obowiązków związanych z rozwiązaniem stosunku pracy. Należy przyjąć, że jeżeli wyraźny komunikat w sprawie zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy nie został przekazany, pracownik ma obowiązek świadczyć pracę. Optymalną formą oświadczenia o zwolnieniu pracownika z obowiązku świadczenia pracy jest forma pisemna. W tym zakresie dopuszczalne są dwa rozwiązania. Informacja w sprawie zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy może być umieszczona na dokumencie (arkuszu papieru), na którym sporządzono oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy o pracę. Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy można również przekazać w piśmie dodatkowym. Zarówno jedna, jak i druga praktyka będzie poprawna i zależy od tego, która strona dokonuje wypowiedzenia. Trudno bowiem przyjąć, że informacja o zwolnieniu z obowiązku świadczenia pracy może znaleźć się w treści wypowiedzenia, które zostało sporządzone przez pracownika. Wzór informacji w sprawie zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy Wrocław, 31 maja 2018 r. Firma ogólnobudowlana "IKSIŃSKI CONCRET" ul. Betonowa 1 54-142 Wrocław Zdzisław Dyrma ul. Kolorowa 40/50 54-142 Wrocław Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy W związku z dokonanym 31 maja 2018 r. wypowiedzeniem umowy o pracę zwalniam Pana z obowiązku świadczenia pracy w okresie od 1 czerwca 2018 r. do 31 sierpnia 2018 r. Jan Iksiński - pracodawca Krok 3. Ustalenie długości okresu zwolnienia Z Kodeksu pracy wynika wyłącznie górna granica czasowa okresu, na jaki pracodawca może pracownika zwolnić z obowiązku świadczenia pracy - jest nią dzień, w którym następuje upływ okresu wypowiedzenia. Powstaje pytanie, od kiedy pracodawca ma prawo zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy - na okres pokrywający się z kodeksowym przedziałem czasu - przykładowo 3-miesięcznym okresem wypowiedzenia, czy też zwolnienie może obejmować również okres wcześniejszy - w przypadku gdy wypowiedzenie nie zostało złożone na koniec miesiąca. W braku szczegółowych wskazań wynikających z przepisów można przyjąć, że pracodawca w sposób dowolny może ukształtować okres zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy - jednoznacznie określając zakres czasowy w informacji przekazanej pracownikowi. Tym samym dopuszczalną praktyką będzie wskazanie krótszego okresu zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, niż wynika to z upływu dokonanego wypowiedzenia. Zwykle jednak zwolnienie obejmuje okres następujący po dokonanej czynności wypowiedzenia - do końca jego upływu. Przykład Pracodawca 4 czerwca 2018 r. wręczył pracownikowi wypowiedzenie (3-miesięczny okres wypowiedzenia), informując jednocześnie, że pracownik w związku z dokonanym wypowiedzeniem jest zwolniony z obowiązku świadczenia pracy do końca okresu wypowiedzenia. W powyższym przypadku należy przyjąć, że zapis o treści "pracownik w związku z dokonanym wypowiedzeniem jest zwolniony z obowiązku świadczenia pracy" sugeruje, że pracownik od kolejnego dnia - czyli od 5 czerwca 2018 r. nie ma obowiązku stawienia się w gotowości do wykonywania pracy. Warto pamiętać, że zgodnie z obecnie przeważającym poglądem, okres wypowiedzenia rozpoczyna swój bieg od dnia wręczenia pracownikowi wypowiedzenia. W uzasadnieniu wyroku SN z dnia 12 lipca 2012 r., II PK 30/11 sąd stanął na stanowisku, że okres wypowiedzenia to czas, który ma upłynąć od złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu do dnia rozwiązania stosunku pracy z mocy oświadczenia woli o wypowiedzeniu. Inaczej mówiąc, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę powoduje rozpoczęcie biegu okresu wypowiedzenia z chwilą jego dojścia do drugiej strony - niejako z wyprzedzeniem. Krok 4. Określenie wymiaru czasu pracy zwolnienia Przepis, dający podstawę zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy w związku z dokonanym wypowiedzeniem, z całą pewnością pozwala na zwolnienie pracownika z obowiązków pracowniczych w pełnym wymiarze godzin. Jeżeli zatem pracownik pracuje w systemie podstawowym od poniedziałku do piątku, np. od godz. do godz. wówczas obowiązkiem pracownika związanym z realizacją polecenia, jakim jest zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy, będzie niepojawianie się w zakładzie zgodnie z przyjętym rozkładem czasu pracy. Powstaje jednak pytanie, czy pracodawca może zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy częściowo - nie z części przedziału czasu, jaki pozostał do rozwiązania umowy, a z części godzin pracy, jakie w danym dniu przypadają do przepracowania. Uwzględniając ogólne brzmienie przepisu dopuszczającego zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy, można uznać, że nie ma przeszkód do częściowego zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy - np. przez wyznaczenie konkretnych dni, w ramach których pracownik nie będzie świadczył pracy. Przykład Pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy otrzymał 21 maja 2018 r. wypowiedzenie umowy o pracę. Pracodawca poinformował w jego treści, że w okresie od 22 maja do 31 maja będzie świadczył pracę w wymiarze ½ etatu - przyuczając w tym okresie nową osobę do pracy, natomiast od 1 czerwca 2018 r. do końca okresu wypowiedzenia zostaje całkowicie zwolniony z obowiązku świadczenia pracy. W powyższym przypadku działanie pracodawcy można uznać za prawidłowe. Przepisy nie zobowiązują pracodawcy w sposób bezwzględny i niebudzący wątpliwości do zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy tylko w taki sposób, aby pracownik jej nie wykonywał w ogóle. Krok 5. Uregulowanie dopuszczalności odwołania zwolnienia Niezwykle istotną dla praktyki kwestią jest ocena, na ile pracodawca jest związany swoją decyzją w sprawie zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy. Pracodawca, który uznał, że udzielenie zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy było przedwczesne czy nie do końca przemyślane, może uznać, że wzorem odwołania pracownika z urlopu wypoczynkowego, również i w omawianej sytuacji ma prawo wezwać pracownika do pracy. Niestety w przypadku zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy nie jest to takie proste. W przypadku urlopu przepisy wyraźnie przewidują możliwość jego przerwania i zobowiązania tym samym pracownika do powrotu do pracy. Nie ma natomiast takiego przepisu, który umożliwiałby przerwanie korzystania przez pracownika ze zwolnienia od pracy. Brak przepisów nie oznacza jednak, że strony nie mogą się porozumieć w zakresie możliwości ewentualnej zmiany decyzji pracodawcy. Dużo w tym względzie zależy od treści zobowiązania pracodawcy, które daje pracownikowi możliwość nieświadczenia pracy. Zastosowanie przez pracodawcę zapisu w brzmieniu "zwalniam Pana/ Panią z obowiązku świadczenia pracy w związku z wypowiedzeniem umowy" lub przekazanie ustnej informacji przy wręczaniu wypowiedzenia "do końca okresu wypowiedzenia może Pan/Pani nie przychodzić do pracy" daje podstawę do uznania, że pracodawca jest związany ze swoją decyzją trwale, a pracownik może swobodnie dysponować swoim czasem bez ograniczeń. Dopuszczalne jednak wydaje się takie skonstruowanie zapisu dyspozycji pracodawcy w sprawie zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, kiedy to przerwanie tego zwolnienia lub jego zupełne odwołanie będzie jak najbardziej możliwe. Należy przyjąć, że możliwość odwołania pracownika ze zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy może mieć miejsce wówczas, gdy strony to przewidziały. Pracodawca, chcąc się "zabezpieczyć", powinien w informacji w sprawie zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy zamieścić stosowną informację o przykładowej treści "w wyjątkowych przypadkach organizacyjnych pracodawca ma możliwość za 3-dniowym uprzedzeniem zobowiązać pracownika do powrotu do pracy". Krok 6. Ustalenie sposobów komunikowania się w zakresie odwołania ze zwolnienia od pracy Strony, które uzgodniły możliwość odwołania pracownika ze zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, powinny ustalić sposób komunikowania się w tym zakresie. Informacja o konieczności powrotu pracownika do pracy musi bowiem do pracownika dotrzeć. W braku szczególnych uregulowań można przyjąć, że w zakresie form kontaktu dopuszczalne będą rozwiązania stosowane w przypadku przerwania urlopu wypoczynkowego. Tym samym, pracodawca będzie mógł dotrzeć do pracownika z informacją w sprawie powrotu do pracy drogą telefoniczną, używając udostępnionego przez pracownika adresu mailowego czy korzystając z tradycyjnej korespondencji pocztowej. W kwestii możliwości odwołania pracownika ze zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy warto też ustalić osoby kompetentne do przekazania takiej informacji. Trudno bowiem przyjąć, że informacja taka w sposób wiążący może być przekazana przez każdego pracownika (oczywiście za wyjątkiem przypadku, gdy jest on jedynie osobą przekazującą oświadczenie pracodawcy w tej sprawie sporządzone w formie pisemnej). Podstawa prawna: art. 30, art. 362 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy ( z 2018 r. poz. 108; ost. zm. z 2018 r. poz. 357), załącznik nr 3 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 28 maja 1996 r. w sprawie z zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika ( z 2017 r. poz. 894).

umowa o zwolnienie dłużnika z obowiązku świadczenia wzór